Close
„Piosnki i Sielanki Fr. Karpińskiego” to spektakl przenoszący widzów do XVIII-wiecznego salonu, w którym sztuka, uczucia i intrygi splatają się w niepowtarzalną całość. W reżyserii Piotra Szekowskiego widowisko ożywia świat Franciszka Karpińskiego, poety królewskich dworów, poprzez jego sielanki i pieśni. Scena staje się przestrzenią emocjonalnych uniesień, gdzie muzyka, taniec i śpiew wyrażają niewypowiedziane pragnienia, tęsknoty i namiętności bohaterów.
Wśród prezentowanych utworów znajdziemy zarówno nostalgiczne liryki miłosne, jak i pełne uroku opisy natury. Na scenie wystąpi Zespół Muzyki i Tańca Dawnego Capella Antiqua Bialostociensis, a także Piotr Szekowski, Paweł Cichoński, Małgorzata Trojanowska. Akompaniament instrumentalny oraz stylizowana choreografia wprowadzają w klimat epoki, oddając ducha ówczesnych spotkań artystycznych.
W ramach spektaklu usłyszymy m.in.: Sielanka I — Do Justyny — O wdzięczności — Dokąd płyniesz rzeczko mała; Sielanka III — Do Justyny — Tęskność na wiosnę — Już tyle razy słońce wracało; Sielanka XIV — Do Justyny — Drzewa, wyście małe były; Pieśń XXX — Przypomnienie miłości — Płynie potok doliną — do Justyny; Sielanka VII — Do skowronka; Korydon — Łąko zielona; Sielanka IX — Korydon szczęśliwy — tu tu Palmiro; Pieśń IX — Pożegnanie — Oto godzina, cnotliwa Palmiro; Sielanka XI — Laura i Filon — Laura o Filonie — Już miesiąc wzeszedł; ciąg dalszy Filon; Pieśń XI — Mazurek — Dobra noc Jacenta — Do Jacenty — Dobra noc Jacenta; Pieśń XXIV — Do Pani Elżbiety z Książąt Poniatowskich, Branickiej, Kasztelanowej Krakowskiej, H.W.K. w dzień Imienin jej; Pieśń XXXI – Szczęście przy Dorydzie – Doryda – Kiedy ja usiędę; Pieśń XVI – Na Wokluz, wody i dom Gotski pod Białymstokiem; Pieśń ku chwale Ojczyzny — Jam jest Ojczyzna — m. Fr. J. Szpinalskiego; Pieśń XXIII — Do Przyjaciela — Na tem tu miejscu z wami ja żyłem; Ps. I — Szczęśliwy, który nie postał w radzie, II — St. Moniuszko.
Franciszek Karpiński urodził się 4 października 1741 roku. w rodzinie ubogiego szlachcica w Hołoskowie na Pokuciu. Od roku 1750 uczył się w kolegium jezuickim w Stanisławowie, następnie na akademii jezuickiej we Lwowie, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii i nauk wyzwolonych oraz bakałarza teologii, nie został jednak księdzem. W trakcie studiów pełnił funkcję opiekuna Józefa Maurycego Cieńskiego. W 1770 wyjechał w towarzystwie Józefa Kobylańskiego do Wiednia, by tam dopełnić swą edukację. Po powrocie do kraju wiódł skromne życie ziemianina-dzierżawcy, pracował również jako nauczyciel na dworach magnackich. Sławy doczekał się za życia. Szybko stał się poetą ludowym i narodowym. Jego utwory śpiewano w Rosji, Francji, Czechach i Niemczech. Co ciekawe przylgnął do niego nieco dwuznaczny przydomek „poeta Justyny” (pod tym imieniem opiewał urodę swoich kolejnych wybranek), cieszy się także sławą „poety serca”, ale także tego, który połączył epokę oświecenia z epoką romantyzmu – „poetą zmysłów”.
Spektakl powstaje w roku Karpińskiego ustanowionego przez radę miasta Białegostoku w 200. rocznicę jego śmierci.
Piotr Szekowski ukończył w 2012. roku Wydział Aktorski Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, specjalizując się w wokalistyce i aktorstwie. Już w trakcie studiów zdobył Nagrodę Zespołową dla studentów PWST w Krakowie na I Festiwalu Inspiracji Fredrowskich „Mocium Panie” w Krośnie oraz prestiżową Nagrodę im. Jana Machulskiego za rolę Majora w spektaklu Damy i huzary, oraz Gustawa w Ślubach na XXIX Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi.
Od 2007 roku związany jest z Teatrem Dramatycznym im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, gdzie wystąpił w licznych spektaklach, w tym w Bracie Naszego Boga w reżyserii Pawła Aignera, Latającym Cyrku Monty Pythona Adama Opatowicza, Pimpinone Agnieszki Korytkowskiej-Mazur, Szalonych Nożyczkach Piotra Dąbrowskiego, Rewizorze Mikołaja Gogola w reżyserii Jacka Jabrzyka, Shakespeare Doroty Łukasińskiej w reżyserii Agaty Bizuk, Dziadach III Adama Mickiewicza w inscenizacji Natalii Korczakowskiej, Białej sile, czarnej pamięci Marcina Kąckiego w reżyserii Piotra Ratajczaka, Romeo i Julii Szekspira w reżyserii Katarzyny Deszcz, Sąsiadach Adama Sadowskiego, Trans-Atlantyku Witolda Gombrowicza w reżyserii Jacka Jabrzyka oraz w Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie Petra Zelenki w reżyserii Grzegorza Chrapkiewicza.
Współpracował również z Operą i Filharmonią Podlaską, występując w Czerwonym Kapturku w reżyserii Justyny Zar oraz w Pimpinone. Poza działalnością teatralną realizował słuchowiska radiowe, zarówno jako aktor, jak i reżyser. Wystąpił w Antyhonie w reżyserii Agnieszki Korytkowskiej-Mazur dla Teatru Polskiego Radia, Programu II, a także zrealizował słuchowisko dla dzieci Kraina Śpiochów w reżyserii Bernardy Bielenia, z muzyką Piotra Nazaruka. Jako reżyser pracował nad audycjami radiowymi, w tym Panem Ślepym Pawłem, Igraszkami z diabłem oraz Perłami Kabaretu.
Jest autorem scenariuszy oraz reżyserem widowisk plenerowych z okazji ogólnopolskich obchodów urodzin bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Współpracował z teatrem T3 przy Polskim Związku Niewidomych, tworząc spektakle wielokrotnie nagradzane na ogólnopolskich festiwalach. Od 2009 roku prowadzi cykliczne warsztaty teatralne dla dorosłych, a także szkolenia dla nauczycieli w ramach projektu „Teatr – Lubię to”. Był inicjatorem, autorem scenariusza i reżyserem projektu edukacyjnego „Poezja – Lubię to!”. W swoim dorobku ma również reżyserię koncertów, w tym monumentalnej produkcji z udziałem ponad 500-osobowej obsady na scenie Opery i Filharmonii Podlaskiej, w ramach corocznego finału Śpiewającej Polski organizowanego przez Narodowe Forum Muzyki. Jest także autorem muzyki do spektakli Sąsiedzi w reżyserii Adama Sadowskiego oraz Gałązka Rozmarynu w reżyserii Rafała Matusza. Jego kariera filmowa obejmuje udział w nagradzanym w Polsce i na świecie filmie 25 lat niewinności, a także w serialach Wielka Woda oraz Heweliusz w reżyserii Jana Holoubka. Wystąpił również w serialach Kod Genetyczny oraz w polsko-amerykańskiej produkcji My Name is Sara.
Oprócz działalności artystycznej Piotr Szekowski prowadzi szkolenia z zakresu komunikacji i wystąpień publicznych na kierunku MBA Politechniki Białostockiej, gdzie również pisze doktorat w dziedzinie nauk o zarządzaniu i jakości. Pełni funkcję trenera mówców na konferencjach TEDx, łącząc doświadczenie aktorskie z umiejętnościami trenerskimi i dydaktycznymi.
Pieśni i przyśpiewki, w których słowa i emocje spontanicznie przekształcają się w frazy muzyczne, stanowią fundament całego polskiego muzycznego dziedzictwa ludowego. Te utwory, odśpiewywane dzieciom jako kołysanki czy wykorzystywane na weselach i podczas różnych okazji, pełnią istotną rolę w kształtowaniu tradycji muzycznej. Muzykanci, wychodząc od tych prostych melodii, przenoszą je na instrumenty, wzbogacając je o zdobienia i obserwując, jak powstają nowe warianty, zawsze zachowując oryginalne słowa w myślach. Koncert pod tytułem „Źródła muzyki Chopina” stanowi próbę rekonstrukcji XIX-wiecznego krajobrazu muzycznego Polski, ze szczególnym uwzględnieniem Mazowsza. Centralnym punktem programu są rytmy, frazy i konstrukcje muzyczne, tworzące specyficzny język muzyczny tamtego okresu. W repertuarze znajdziemy wiejskie melodie oraz kompozycje Fryderyka Chopina, który z wielką wrażliwością reprezentował ówczesny muzyczny język Polski. To właśnie zdolność Chopina do zapisania i przekształcenia cech muzyki wiejskiej, ignorowanej przez współczesnych, w coś wyjątkowego, nadaje mu wyjątkowe miejsce w historii. Repertuar koncertu obejmuje kujawiaki i mazurki, których źródła tkwią w archiwalnych nagraniach Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk oraz Polskiego Radia. Wykonawcy tych nagrań, często urodzeni jeszcze w XIX wieku, reprezentują autentyczny styl muzyczny tamtego okresu. Mazurki Fryderyka Chopina brzmią zarówno w ich oryginalnych aranżacjach, jak i w interpretacjach zespołu wiejskiego. Wybrane kompozycje Chopina zawierają mikrofragmenty i mikrocytaty powszechnie znane w XIX wieku, co według profesora Mieczysława Tomaszewskiego było kluczem do zrozumienia jego dzieł. Źródła utworów prezentowanych podczas koncertu mają różnorodny charakter. Oprócz archiwalnych nagraniach, zespół czerpie z własnych doświadczeń zdobytych od wiejskich muzykantów, takich jak Jana Lewandowski, Kazimierz i Józef Meto czy Antoni Bednarz. Dzięki osobistemu kontaktowi z mistrzami, muzycy doświadczyli, jak muzyka wiejska oddziałuje na zgromadzenie, gdy w nim uczestniczy doświadczony muzyk.